Przemysłowa hodowla zwierząt to wyjątkowo okrutny proceder. Najistotniejszym jego rezultatem jest, rzecz jasna, cierpienie żywych istot. Za ograniczeniem hodowli przemysłowej przemawiają jednak nie tylko względy etyczne. Ma ona bowiem także negatywny wpływ na wszystkie komponenty środowiska przyrodniczego. W 2006 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) określiła intensywną hodowlę zwierząt jako jeden z najbardziej znaczących czynników powodujących obecnie najpoważniejsze problemy środowiskowe, zarówno w skali lokalnej, jak i globalnej.
Wiadomo, że im większe stłoczenie zwierząt na niewielkiej powierzchni (jak w chowie przemysłowym), tym większe (negatywne) oddziaływanie hodowli na środowisko.
Poprzez wzmożone emisje – amoniaku, siarkowodoru, tlenków azotu i siarki (gazów odpowiedzialnych za kwaśne deszcze), gazów cieplarnianych oraz związków będących przyczyną odoru – intensywna hodowla stanowi ważny czynnik wzrostu zanieczyszczeń powietrza. Wzmożone emisje fosforu i azotu związane z olbrzymią ilością niewłaściwie zagospodarowanych odchodów powodują natomiast poważne zanieczyszczenie wód i gleby.
Największe zagrożenie dla środowiska płynie ze stosowanego na wielu fermach chowu bezściółkowego (hodowane zwierzęta żyją na wybetonowanych powierzchniach, które łatwiej jest posprzątać). Skutkiem chowu bezściółkowego są bowiem ogromne ilości gnojowicy, silnie skoncentrowanej mieszaniny kału, moczu i wody. Gnojowica charakteryzuje się wysoką zawartością składników mineralnych, stanowi doskonałe warunki dla rozwoju mikroorganizmów chorobotwórczych. Nieprawidłowe magazynowanie i utylizowanie gnojowicy zagraża całemu środowisku, także człowiekowi.
Stosowany tradycyjnie chów ściółkowy uważany jest za znacznie bardziej przyjazny otoczeniu. Generuje on bowiem obornik, mniej skoncentrowany nawóz naturalny o większym udziale stałej materii organicznej oraz znacznie wyższej niż gnojowica temperaturze, dzięki czemu stanowi on mniejsze zagrożenie sanitarno-epidemiologiczne.
W przemysłowej hodowli zwierzęta przetrzymywane są w potwornych warunkach. Aby przeżyć, przyjmują ogromne ilości antybiotyków. Często są to środki o potwierdzonym działaniu rakotwórczym, trujące, niedopuszczone do zastosowań medycznych, pozyskane nielegalnie. Ponadto, profilaktyczne, rutynowe stosowanie antybiotyków prowadzi do powstawania odpornych na nie bakterii i wzrostu zagrożenia epidemiami.
Skutki środowiskowe intensywnej hodowli:
- pogłębianie efektu cieplarnianego w wyniku emisji gazów odpowiadających za uszkadzanie warstwy ozonowej
- kwaśne deszcze
- eutrofizacja wód oraz jej następstwa: zachwianie równowagi ekologicznej, wymieranie organizmów z powodu deficytu tlenowego, toksyczne zakwity spowodowane gwałtownym rozwojem populacji glonów i sinic
- zanieczyszczenia mikrobiologiczne wód
- silne zanieczyszczenia zapachowe, spowodowane emisją związków karbonylowych, aminów, merkaptanów, itp., będących przyczyną odoru (wiele spośród zidentyfikowanych w gnojowicy substancji zapachowych to związki szczególnie cuchnące – ich próg wykrywalności określa się na mniej niż 1 mikrogram na metr sześcienny)
- wylesianie – wycinki lasów dla przygotowania terenu pod wypas lub uprawę paszy dla zwierząt
- zagrożenia sanitarno-epidemiologiczne
- marnowanie zasobów – paliw, wody, ziemi i żywności – prowadzące do tragicznych w skutkach deficytów w wielu miejscach na świecie
- pojawianie się nowych szczepów bakterii, odpornych na działanie antybiotyków, co z kolei sprzyja epidemiom
