We współczesnym, nasyconym wszelkimi dobrami świecie wciąż istnieje problem głodu. Tym razem nie jest on jednak wynikiem braku lub niedostatku żywności. Za głód na Ziemi odpowiadają obecnie przede wszystkim nieefektywny system dystrybucji żywności oraz niewłaściwa polityka rolna, faworyzująca korporacje produkujące na eksport, stosujące ceny dumpingowe i spychające na margines społeczny ludzi dotkniętych biedą, którzy nie mają możliwości ani kupić, ani samodzielnie wytworzyć odpowiedniej ilości pożywienia.
Całkowite urynkowienie produkcji i handlu oraz powszechne subsydiowanie upraw i hodowli przemysłowych doprowadziły do uzależnienia ludzi od żywności importowanej, opanowania lokalnych rynków rolnych przez międzynarodowe korporacje i narzucania przez nie cen globalnych.
Dominacja wielkich plantacji i ferm, kontrolowanych przez ponadnarodowe koncerny spożywcze, intensywne rolnictwo i przemysłowa hodowla zwierząt prowadzą do całkowitej marginalizacji produkcji lokalnej. Niewielkie gospodarstwa rolne produkujące na rynek lokalny nie mają żadnych szans w konkurencji z krajowymi czy międzynarodowymi gigantami.
Alternatywą dla wielkich gospodarstw przemysłowych jest zrównoważone rolnictwo małoobszarowe, oparte na pracy drobnych rolników, produkujących na rynki lokalne i regionalne oraz na własny użytek. Takie rozwiązanie jest zgodne z ideą suwerenności żywnościowej. Koncepcja suwerenności żywnościowej polega na promocji lokalnego i regionalnego rolnictwa, niezależnego od sprzedaży nadwyżki produktów na rynku światowym. Rolnictwa, które dostarcza wysokiej jakości produkty żywnościowe w ilości pozwalającej wyżywić obywateli. Nie oznacza to jednak negowania międzynarodowej wymiany handlowej, a jedynie ochronę własnych producentów rolnych przed zakusami ponadnarodowych korporacji.
Wbrew powszechnemu przekonaniu, rodzinne gospodarstwa rolne są wydajne, a przy tym bezpieczne ekologicznie. Przyczyniają się do ograniczenia migracji ludności ze wsi do miast i , co najważniejsze, mają duży udział w walce z głodem i niedożywieniem. Lokalna produkcja i konsumpcja żywności oznacza poprawę warunków bytowych mieszkańców wsi, tworzy nowe miejsca pracy, uniezależnia system żywnościowy od polityki koncernów spożywczych, pozwala ograniczyć import żywności.
System rolnictwa małoobszarowego funkcjonujący w oparciu o koncepcję suwerenności żywnościowej pozwala ludności danego regionu na demokratyczny udział w definiowaniu polityki rolnej, zmniejsza dystans między producentem a konsumentami, umożliwiając tym samym konsumentowi większą kontrolę nad procesem produkcji. Dobrze zorganizowane rolnictwo małoobszarowe przyczynia się do rozwoju i wzbogacania się regionu oraz jego mieszkańców (pieniądz pozostaje w lokalnym obiegu), chroni przed skutkami kryzysów finansowych, umacnia więzi międzyludzkie, umożliwia zachowanie bogatej kultury wiejskiej oraz zawodów tradycyjnych i wreszcie - jest przyjazne dla środowiska, unika nadmiernej eksploatacji ekosystemu i promuje zaangażowanie i aktywność społeczną.
Wspieranie rolnictwa małoobszarowego oraz idei suwerenności żywnościowej pozwoli setkom milionów wykluczonych na całym świecie wieść godne życie bez widma głodu i skrajnego ubóstwa.
