Powoli, powolutku mijają już czasy, gdy rozrastające się miasta pożerały każdy, choćby najmniejszy, kawałek zieleni, który stanął na ich drodze. Powoli, naprawdę bardzo powoli, ale jednak. Ograniczenie powierzchni obszarów rolniczych i leśnych dało się bowiem we znaki i środowisku, i mieszkańcom terenów zurbanizowanych. Wysokie koszty (ekonomiczne i ekologiczne) produkcji, przetwarzania i wreszcie – marketingu i dystrybucji nie przekładają się obecnie na wysoką jakość ogólnodostępnych płodów rolnych. Subsydiowane przez rządy wielkie gospodarstwa przemysłowe dążą do maksymalizacji zysków kosztem utraty jakości i wartości odżywczych produkowanej żywności. Z kolei uprawy w systemie rolnictwa zrównoważonego oraz gospodarstwa drobnych rolników upadają, nie mogąc podołać konkurencji ponadnarodowych koncernów spożywczych.
Dlatego też współczesne strategie rozwoju miast obejmują, szeroko dyskutowaną na świecie i coraz bardziej popularną w Polsce, koncepcję miejskiego rolnictwa.
Główną zaletą upraw żywności w granicach miast jest zmniejszenie dystansu między producentem a odbiorcą, co wiążę się z kolei ze znaczącym ograniczeniem sfery logistyki i dystrybucji towarów.
Założeniem miejskiego rolnictwa jest również eliminacja (przynajmniej częściowa) chemicznych środków ochrony roślin tak, by na rynku lokalnym dostępne były produkty zdrowe i wartościowe.
Idea miejskiego rolnictwa jest też jednym z działań prowadzących do suwerenności żywnościowej, czyli stanu, w którym mieszkańcy danego regionu mieliby swój udział w tworzeniu systemu żywnościowego, który zapewniłby im dostęp do wystarczającej ilości zdrowej, produkowanej z dbałością o środowisko naturalne żywności.
Żywność produkowana w mieście ma więc spełniać najwyższe standardy jakościowe i stanowić jak najmniejsze obciążenie dla środowiska naturalnego. Wprowadzenie upraw w granice miast to także inne korzyści: kształtowanie krajobrazu przyjaznego człowiekowi i innym organizmom żywym, tworzenie przestrzeni sprzyjających wypoczynkowi i rekreacji, tworzenie zaangażowanych społecznie, aktywnych grup mieszkańców, wzmacnianie więzi sąsiedzkich.
Ponadto, zieleń w mieście – w każdej postaci, czy to zadrzewionych skwerów, ogrodów, czy obszarów rolnych – tworzy naturalne kanały nawietrzające, przyczynia się do regeneracji powietrza oraz zapobiega powstawaniu smogu.
Innym założeniem miejskiego rolnictwa jest też zapewnienie lokalnym społecznościom ogólnego dostępu do gospodarstw miejskich w ramach tak zwanych ogrodów społecznych.
Z drugiej strony, miejskie rolnictwo występuje także w formie bardzo nowoczesnej i stechnicyzowanej. Przykładem wykorzystania nowoczesnych technologii w miejskim rolnictwie są, między innymi uprawy aero- i hydroponiczne (trzeba jednak zaznaczyć, że bardziej prowizoryczne, prymitywne systemy hydroponiczne można nawet stworzyć w warunkach domowych, podczas gdy aeroponika wymaga skomplikowanej aparatury i szczegółowej wiedzy).
Podstawowym problemem w urzeczywistnianiu idei miejskiego rolnictwa jest powszechny brak wolnej przestrzeni na terenach zurbanizowanych. Najpopularniejszym rozwiązaniem jest więc tworzenie upraw na dachach oraz w budynkach poprzemysłowych. Coraz większym uznaniem cieszą się także farmy wertykalne organizowane na wysokich, kilkumetrowych konstrukcjach.
